Het sociale humanisme Het sociale humanisme staat diametraal tegenover het liberale humanisme. Het eindresultaat lijkt min of meer hetzelfde: unieke individuen, die over hun situatie kunnen nadenken en een vrije wil hebben om daarover besluiten te nemen. En die daarmee voor hun daden verantwoordelijk zijn. Maar de weg hier naartoe begint niet bij dat individu, maar bij de gemeenschap. Uitgangspunt van het sociale humanisme is dat individuen worden geproduceerd door de maatschappij. Een kolossale zeer complexe en bijzondere machine. Meer wetenschappelijk uitgedrukt: een samenstel van functionele maatschappelijke systemen; van meerdere in functioneel opzicht en in tijd en ruimte gescheiden opererende systemen. De wereld is geen homogeen cultureel systeem en bijgevolg kunnen en zullen de geproduceerde individuen fundamenteel verschillen. Vanaf de geboorte … [CLICK TO READ MORE]

De wereld wordt geregeerd door en vanuit de belangen van een kosmopolitische elite. Zonder dat er een tegenkracht bestaat die vanuit de belangen van de overige wereldbevolking, de “99%”, tegenspel kan bieden. Een dergelijke wereld-tegenkracht kan niet bestaan gezien de diepe culturele kloven die de wereld doorsnijden. Zelfs in de EU, waar die kloven minimaal zijn, vindt deze elite geen georganiseerde tegenmacht tegenover zich. Het aan het liberale humanisme gekoppelde atomistische individualisme maakt dat men zich niet meer kan en wil organiseren: men ervaart zichzelf als een elementair deeltje, een atoom dat zich geheel op eigen kracht door de maatschappelijke ruimte beweegt tussen alle andere identieke deeltjes. Zou men die gelijkheidswaan loslaten, dan zou duidelijk worden dat de deeltjes krachten … [CLICK TO READ MORE]

Meningsvorming is de grondslag van besluitvorming. In hoofdstuk 16 Van Meningsuiting naar Commucratie is daar het nodige over gezegd dat hier kort wordt samengevat. Men dient informatie tot zich te nemen, en daar een mening over te vormen. In de eerste plaats besluiten of de weergave van feiten waar of onwaar (misschien beter: waarschijnlijk of onwaarschijnlijk) is en daarna of men een daaraan gekoppeld voorstel zinvol vindt of niet. Als die twee fasen positief doorlopen zijn (de feiten kloppen en het voorstel is zinvol) kan men dat voorstel steunen. Als Tweede Kamerlid door “voor” te stemmen en als gewone burger door te stemmen op een partij die het meest positief beoordeelde plan (verzameling van voorstellen) heeft. Dat is de theorie. … [CLICK TO READ MORE]